آفای دستمالچی گرامی:
با سپاس فراوان، بسیار خوب یکی از سردرگُمی‌های تحصیل‌کرده‌گان معروف به «روشنفکر» را بیان و روشن نموده‌اید. اما بسیار نیکو می‌بود که از زنده‌یاد «پهلوان منوچهر جمالی» که برای نخستین باراین بحث را مطرح و همواره در همه‌ی آثارش بر آن تاکید داشت، یادی می‌نمودید. منوچهر جمالی در کتاب «حکومت بدون ایدئولوژی» تاریخ انتشار: آگوست 1986، برای نخستین بار بعنوان متفکر و نویسنده ایرانی این اندیشه را عبارت‌بندی و تئوریزه نمود، گرچه در طول تمامی عمرش، از سوی باصطلاح روشنفکران ایرانی با سکوت و بی‌مهری روبرو بود آنهم تنها بدلیل استقلال فکری- شخصیتی‌اش، اما بی‌داد است که از او و اندیشه‌اش نامی برده نشود. باور کنید «آفرین گوئی» ما به دیگران، اندکی از ما نمی‌کاهد که هیچ، بلکه نشان منش ِانسان نیرومند نیز هست. ایران فردا بر شانه‌های اندیشه‌ی «پهلوان منوچهر جمالی» برمی‌خیزد و خواهد ایستاد. یقین داشته باشید. با آرزوی پیروزی و شادی شما.
ر.ایرانی
وبلاگ «ارتای خوشه»
Filed under: فرهنگ ایرانی، فرهنگ سیمرغی ایران، جمهوری ایرانی |
ارتـــای خــوشـــه (سیـــــــمرغ) 
این نکته را خود از منوچهرِ جمالی پرسیده بودم، و او یاد آور شد که از طریقِ دوستی نسخه‌ای از کتابِ خود را برایِ داریوش ا شوری روان کرده بوده است.
رضا ایرانیِ گرامی،
شوربختانه این بارِ نخستی نیست که من با اینگونه پنهان کاری‌ها و یا نادیده گرفتن‌ها مواجه می‌‌شوم.
یک نمونه دیگر مربوط است به رندی.
داریوشِ عاشوری کتابی دارد با نامِ «ع‍رف‍ان و رندی در ش‍ع‍ر حافظ (ب‍ازن‍گ‍ری‍س‍ت‍ه‌ی ه‍س‍ت‍ی‌ش‍ن‍اس‍ی حافظ)» که توسطِ نشرِ مرکز در سالِ ۱۳۷۹ منتشر شده است،
اینجا
http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=623726&pageStatus=0&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author
و
اینجا
http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%AF%D8%A7%D8%B1%DB%8C%D9%88%D8%B4_%D8%A2%D8%B4%D9%88%D8%B1%DB%8C
را ببینید. همچنین در سالِ ۲۰۱۱ ایشان با بی بی سی در خصوصِ حافظ مصاحبه‌ای داشته است با عنوانِ «حافظ شناسی داریوش آشوری ،علی حصوری و بهمن صولتی «،
اما دریغ از یک یاد آوریِ حتا کوجک در خصوصِ کتابی که منوچهرِ جمالی در سالِ ۱۹۹۶ در این خصوص نوشته است با عنوانِ «رندی هوّیت معمّائی ایرانی».
Click to access Rendi-Moammae-Hoviat-e-Irani.pdf
با اینگونه برخورد‌ها تنها به این نتیجه می‌‌توان رسید که، آفرین گویی نشان و منشِ نیرومندان است. نه نسخه برداران.
Reblogged this on کورمالی.