««
 قانون ِاساسی، بدان جهت «اسـاسی» نامیده شد، چون «خواست آزادِ ملـت»، اساس می‌باشد، و خواست الله، به کـنار نهاده می‌شود. از این رو، آنچه را «قانون اساسی جمهوری ایران» می‌خوانند، نفی همان «اسـاس» است، که «بنیاد حکومت برپایه خواست آزاد و متغیر ملت باشد.
 قانون اساسی، بنام ملت و خواستِ آزادِ ملت، شروع می‌شود، و بر ضد گذاردن «بسم الله الرحمن الرحیم» بر فراز آنست، که اساس را که همان «خواست آزاد ملت» است، نفی می‌کند.
»»

Filed under: فرهنگ ایرانی | Leave a comment »