«جمهوری ایرانی»
میرزاآقا عسگری. مانی 
جمهوری ایرانی یعنی:
سیمرغ، بالهای مِهر بگشاید بر ایران،
براین سپیدموی نوزادی که حتا «پدر»
وی را به بیابان افکنده است!
سیمرغِ مادر، نوشابهی فرزانگی به او بنوشاند.
البرزکوه، پرورشگاهِ وی باشد،
آنگاه،
این ملتِ جوانِ سپیدموی، فرازآید،
در پیکر، در خِرد،
در دادگری و دلیری،
در میهندوستی و مهرورزی.
جمهوری ایرانی یعنی:
ایرانیان،
در آزادی بدرخشند،
در دانش؛ بال بگشایند.
آسوده بخسپند،
شادمان برخیزند،
آنگاه، زنانش؛ دوباره بر نیمروز بتابند
رودابه با زال همنوا شود
در تن؛ در روان.
مادران؛ تهمتن زایند،
نه زانوسایانی در برابر بیخردان،
و دلیری رستم؛ ایرانگیر شود:
«همه کارت از یکدگر بدتر است
ترا شهریاری نه اندر خور است.
چو خشم آورم شاه کاوس کیست
چرا دست یازد به من؟ طوس کیست؟
مرا زور و فیروزی از داور است
نه از پادشاه و نه از لشگر است.
که آزاد زادم، نه من بندهام
یکی بندهی آفرینندهام.
سوی تخت شاهی نکردم نگاه
نگه داشتم رسم و آئین و راه.
اگر من پذیرفتمی تاج و تخت
نبودی تورا این بزرگی و بخت.
چه کاوس پیشم، چه یک مشت خاک
چرا دارم از خشم او ترس و باک؟!»
آنگاه، ایراندوستی، ایرانزمین را بپوشاند.
مادران؛ بابک زایند،
نه زانو زدهگان در برابر سنگِ سیاه،
گُردآفرید زایند،
نه دستبهسینهگان در برابر بیابانگردان .
دلیریِ گُردآفرید، ایرانگیر شود:
«زنی بُد به کردار گُردی سوار
همیشه بهجنگ اندرون نامدار.
کجا نام او بود گُردآفرید
که چون او بهجنگ اندرون کس ندید.
نهان کرد گیسو بهزیرِ زِره
بزد بر سر ترگِ رومی گره.
فرود آمد از دِژ به کردار شیر
کمر بر میان، بادپایی بهزیر.
به پیش سپاه اندرآمد چو گرد
چو رعد خروشان؛ یکی ویله کرد.»
و جمهوری ایرانی یعنی:
آن مردمِ کهنسالِ سپیدموی
از نو؛ زاده آیند
نیرومند و خردمند،
تا آزادی را چون باران بربیابان افشانند،
تا آسمان را زیر پای خود بگسترند،
تا بیدادگری را در بیدادگر بخموشانند،
تا دادگری را در دستان خود بپرورند.
خدا دوباره در پیکرِ آدمی، جای گیرد،
و مردم؛ پادشاه خود باشند.
در مردُمشاهی:
از چشمهی البرزکوه، آرش بنوشد؛
نه نوادگانِ سعدِ ابیوقاس.
بر میهن سام، مردم ایران بخرامند؛
نه نوادگانِ یزیدابن مهلب.
زیر بالهای سیمرغ،
ایرانیان بیاسایند
نه نوادگان بنی قریش.
و سرنوشت ایران را،
ایرانیان بنگارند
نه انیران.
جمهوری ایرانی یعنی:
مردمِ آریابوم، پوشاکِ نوروزی پوشند،
نه جامهی عاشورا.
جامهی شادی به تن کنند،
نه کفنِ تاسوعا.
در کوی و برزن، شادی کنند،
نه سینهزنی و قمهزنی.
پیمانه از شراب پرکنند،
نه از شربت شهادت.
شاهینوار در جهان به پرواز درآیند،
نه چون گدایان سامره.
گُردآفریدهای میهنِ خود باشند،
نه زینبِ عربی.
سیاوشهای ایرانزمین باشند،
نه زینالعابدین بیمار.
پیشروان خویش باشند،
نه پیروان دستاربندان.
بر رَخشِ خویش بدرخشند
و سُممالِ دولدول بیگانگان نباشند.
و چنین است جمهوری ایرانی
که با پیکری رخشان، خِردی رخشانتر
با شکوه و نیرومند
از البرزکوه فرودمیآید
با گامهای استوارش!
Filed under: فرهنگ ایرانی، فرهنگ سیمرغی ایران، جمهوری ایرانی | Leave a comment »
ارتـــای خــوشـــه (سیـــــــمرغ) 