برنامه ویژه « نوروز» در رادیو مانی
برای شنیدن برنامه، بر روی آن کلیک نمائید.
Filed under: فرهنگ ایرانی، فرهنگ سیمرغی ایران، تصویر انسان ایرانی، جمهوری ایرانی | Leave a comment »
«خرم نوروز جمشیدی، فرخنده باد! »
Posted on 03/19/2016 by رضا ایرانی
«خرم نوروز جمشیدی، فرخنده باد! »
ﺭﻭﺯخرم* ﻣﺎﻩ ﻓﺮﻭﺩﻳﻦ 
ﻧﻮﺭﻭﺯ، ﭘﻴﺮﻭﺯ، ﺷﺎﺩی ﺁﻓﺮﻳﻦ
ﻫﻔﺖ ﺳﻴﻦ، ﺳُﻔﺮﻩی ﻧﻌﻤﺖِ ﺯﻣﻴﻦ
ﺷﺎﺩﺑﺎﺵ ﺧﻨﺪﻩ ﻛﻦ، ﺑﺰﻡ این چنین، ﺭﻭﺯ این چنین
ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺁبی ﻭ ﺩﺷﺖ، ﭘُﺮ ﺯ ﮔﻞ
ﻫﺮﻃﺮﻑ نغمههای ﺑﻠﺒﻞ
ﺭﻭﺯ ﻧﻮ، ﺟﺸﻦ ﻧﻮ، ﻧﻮﺭﻭﺯ ﻣﺎﺳﺖ
ﺍی ﻭﻃﻦ، ﻣﻬﺮ ﺗﻮ، ﺑﺎ ﺟﺎﻥ ﻣﺎﺳﺖ
ﺟﺎﻡ ﺟﻤﺸﻴﺪ، ﭘُﺮﺷﺪﻩ ﺯ مِی
ﻧﻮﺵ ﻛﻦ، ﮔﻮﺍﺭﺍ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭ کی
ﭼﻮﻥ ﻧﺸﺴﺖ ﺭﻭی ﺗﺨﺖ، ﺁﺳﻤﺎﻥ ﮔﺮﻓﺖ
ﻫﻤﭽﻮ ﺁﺯﺍﺩﮔﺎﻥ ﺍﻭجی ﮔﺮﻓﺖ
ﮔﻮﻫﺮ ﺍﻓﺸﺎﻥ و ﺑﺨﻮﺍﻥ، ﺧﺴﺮﻭﺍنی ﺳُﺮﻭﺩ
یک دل ﻭ یک زﺑﺎﻥ ﺁﻭﺍﺯ ﺭُﻭﺩ, ﺁﻭﺍز ﺭُﻭﺩ
ﭘﻴﺮﻭﺯ ﻧﻮﺭﻭﺯ ـ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﭘﻴﺮﻭﺯ
* خرم( یکی از نامهای مادر خدا سیمرغ)، روز نخست ماه فروردین بنابر ابوریحان بیرونی (آثار الباقیه) که موبدان زرتشتی، آنرا به روز اورمزد تحریف نمودند!
Filed under: فرهنگ ایرانی، فرهنگ سیمرغی ایران، تصویر انسان ایرانی، جمهوری ایرانی | Leave a comment »
« از نوروز، نوروز سردادنها! »
Posted on 03/18/2016 by رضا ایرانی
« از نوروز، نوروز سردادنها! »
نوشتاری از شش سال پیش(2010):
«میتوان پوشید چشم، از هر چه میآید به چشم
آنچه نتوان چشم ازآن پوشید، بیداری بود»
«صائب»
این روزها همه از نوروز و چهارشنبهسوری مینویسند و سخن میرانند. همه میگویند که «نوروز» برای همه است ازهر بینش و اعتقادی، از هر مرام و دین و مذهبی. «نوروز» جشنیاست که کشور و نژاد و رنگ و جنس و زبان نمیشناسد. این سخنی است بسیار درست و بجا.
پرسش من اینستکه بنابراین، آیا چنین فرهنگی که «نوروز» را به همهی مردمانگیتی «ورای کُفر و دین» (=ورای عقاید وایدئولوژیها) هدیه نموده است،نمیبایست اکنون آرمان و ایدهآل روشنفکرانمان قرار گیرد و سراندیشههایش بنیان فرهنگسیاسی ایران و منش ِایرانی را معین سازد؟
براستی ما بدنبال چه هستیم و چه چیزی را جستجو میکنیم؟
انسان ایرانی از همان نخستین آذرخش پیدایش فرهنگاش و جوششوتراوش اندیشهاش، همواره «زندگی» را «مقدس» میدانست و نگاهبانی و رفع هرگونه گزند را از زندگی ِ مردمان، خویشکاری هر فردی در اجتماع میدانست. این بود که آغاز «زندگی» در گیتی، در زمان «زایش و پدیداری و شکُفتن» بود، و جشن و شادی و پایکوبی و دستافشانی، پیآیند آن.
«جهان ِپس از مرگ، و آخرت، بهشت و دوزخ»، پرداختهی اندیشههای ِادیان نوری-ابراهیمی است که با وارونهسازی مفهوم «زمان»، سپس پدیدار گشته است و جلوتر معنا و مفهومی برای ایرانی نداشته است. آیا با زنده و بسیج ساختن این فرهنگ اصیلایرانی، ما باز نیازی به «سکولاریزم» غربی خواهیم داشت؟
چرا باید همیشه، در «شریعت اسلام» بدنبال راه حل برای مسائل و معضلات جامعه خود باشیم؟ و همه چیز را در آن جستجو نمائیم؟ آیا همهی تباهیها از همین شریعت و تیغ ِبرندهاش ناشی نگشته است؟
اگر با نگاهی ژرف بنگریم، خواهیم دید همه آنچه را روشنفکران ایرانی بنام سکولاریزم و حقوقبشر، فریاد میکنند، فرهنگ اصیل ایران در خود حمل میکند و دارد. آنهم نه نیمه کاره و بریده ویا بطرز منفی همانند اروپا!
براستی « نوروزِ » فرهنگ ایرانی برای همهی مردمان گیتیاست. اما این تنها جشن«نوروز» نیست که چنین نقشی را ایفا میکند، که همهی فرهنگ اصیل ایرانی و اندیشههایش برای شادی زندگی و همزیستی همه مردمان گیتی پدیدار و استوارگشته است. برترین ارزش ازنگاه فرهنگ ایرانی، زندگی درگیتی و زندگی ِ زمانی، ومهرورزی بدان بود. آرمان فرهنگ ایرانی، بر پایی جشن همگانی در گیتی برای همه مردمان بوده و هست. زیستن درگیتی بدور از هرگونه آزار وگزندی، نیازمند جشن است. دراین جشن زندگی همگانیاست که همه مردمان با هم، انبازوشریک و برابر میگردند. زیرا که «جان» همه «مقدس» است و این «جان» پایه و اساس این برابریست. این بود که نام خدای ایران «جشنساز» بود. در این فرهنگ، وابستهبودن و داشتن «ایمان» به دین و آموزهای، حزب ودستهای، قوم وزبانیو یا جنسی، حق ویژهای برای کسی ایجاد نمیکندو اساسا نیازی به «ایمان»، به عهد و میثاقبستن نیست!
آیا زمان آن فرا نرسیده که فرهنگ اصیل ایران شالوده حکومت و جامعه ما گردد؟ آیا این تنها پیوند اجتماعی ما ایرانیان نیست که همانند چتری گسترده، ما را با هرنوع مرام و اندیشهای دربرگرفته و بهم همبسته میسازد؟ آیا بانگ «جمهوری ایرانی» که درایران نواخته گردیده، همین را بهما نمیگوید؟
آیا نمیبایست این سراندیشهی ارزشمند، یعنی« زندگی، مـُقـدس است. خدا هم حق ندارد حکم قتل واعدام بدهد » بنیاد همبستگی و اتحاد همهی ایرانیان، با هرگونه اندیشه و مرامی، عقیده و مذهبی، هرگونه قوم و جنس و زبانی قرار گیرد و پایبندی و تعهد بهآن میزان و سنجه شناخت، از همه احزاب و گروهها و سازمانهای سیاسی مدعی آزادیخواهی و حقوق بشر گردد؟
رضا ایرانی
Filed under: فرهنگ ایرانی، فرهنگ سیمرغی ایران، جمهوری ایرانی | Leave a comment »
هتک حرمت آخرین جمخانه اقلیت یارسان
Posted on 03/05/2016 by رضا ایرانی
اندیشه فـّـر در فرهنگ ایران
Posted on 02/09/2016 by رضا ایرانی
«فرهنگشهر» در رادیو مانی
برنامه هفتم
«« اندیشه فـّـر در فرهنگ ایران »»
برای شنیدن برنامه، بر روی آن کلیک نمائید.
Filed under: فرهنگ ایرانی، فرهنگ سیمرغی ایران، تصویر انسان ایرانی، جمهوری ایرانی | Leave a comment »
«جمهوری ایرانی»
Posted on 12/14/2015 by رضا ایرانی
«جمهوری ایرانی»
میرزاآقا عسگری. مانی 
جمهوری ایرانی یعنی:
سیمرغ، بالهای مِهر بگشاید بر ایران،
براین سپیدموی نوزادی که حتا «پدر»
وی را به بیابان افکنده است!
سیمرغِ مادر، نوشابهی فرزانگی به او بنوشاند.
البرزکوه، پرورشگاهِ وی باشد،
آنگاه،
این ملتِ جوانِ سپیدموی، فرازآید،
در پیکر، در خِرد،
در دادگری و دلیری،
در میهندوستی و مهرورزی.
جمهوری ایرانی یعنی:
ایرانیان،
در آزادی بدرخشند،
در دانش؛ بال بگشایند.
آسوده بخسپند،
شادمان برخیزند،
آنگاه، زنانش؛ دوباره بر نیمروز بتابند
رودابه با زال همنوا شود
در تن؛ در روان.
مادران؛ تهمتن زایند،
نه زانوسایانی در برابر بیخردان،
و دلیری رستم؛ ایرانگیر شود:
«همه کارت از یکدگر بدتر است
ترا شهریاری نه اندر خور است.
چو خشم آورم شاه کاوس کیست
چرا دست یازد به من؟ طوس کیست؟
مرا زور و فیروزی از داور است
نه از پادشاه و نه از لشگر است.
که آزاد زادم، نه من بندهام
یکی بندهی آفرینندهام.
سوی تخت شاهی نکردم نگاه
نگه داشتم رسم و آئین و راه.
اگر من پذیرفتمی تاج و تخت
نبودی تورا این بزرگی و بخت.
چه کاوس پیشم، چه یک مشت خاک
چرا دارم از خشم او ترس و باک؟!»
آنگاه، ایراندوستی، ایرانزمین را بپوشاند.
مادران؛ بابک زایند،
نه زانو زدهگان در برابر سنگِ سیاه،
گُردآفرید زایند،
نه دستبهسینهگان در برابر بیابانگردان .
دلیریِ گُردآفرید، ایرانگیر شود:
«زنی بُد به کردار گُردی سوار
همیشه بهجنگ اندرون نامدار.
کجا نام او بود گُردآفرید
که چون او بهجنگ اندرون کس ندید.
نهان کرد گیسو بهزیرِ زِره
بزد بر سر ترگِ رومی گره.
فرود آمد از دِژ به کردار شیر
کمر بر میان، بادپایی بهزیر.
به پیش سپاه اندرآمد چو گرد
چو رعد خروشان؛ یکی ویله کرد.»
و جمهوری ایرانی یعنی:
آن مردمِ کهنسالِ سپیدموی
از نو؛ زاده آیند
نیرومند و خردمند،
تا آزادی را چون باران بربیابان افشانند،
تا آسمان را زیر پای خود بگسترند،
تا بیدادگری را در بیدادگر بخموشانند،
تا دادگری را در دستان خود بپرورند.
خدا دوباره در پیکرِ آدمی، جای گیرد،
و مردم؛ پادشاه خود باشند.
در مردُمشاهی:
از چشمهی البرزکوه، آرش بنوشد؛
نه نوادگانِ سعدِ ابیوقاس.
بر میهن سام، مردم ایران بخرامند؛
نه نوادگانِ یزیدابن مهلب.
زیر بالهای سیمرغ،
ایرانیان بیاسایند
نه نوادگان بنی قریش.
و سرنوشت ایران را،
ایرانیان بنگارند
نه انیران.
جمهوری ایرانی یعنی:
مردمِ آریابوم، پوشاکِ نوروزی پوشند،
نه جامهی عاشورا.
جامهی شادی به تن کنند،
نه کفنِ تاسوعا.
در کوی و برزن، شادی کنند،
نه سینهزنی و قمهزنی.
پیمانه از شراب پرکنند،
نه از شربت شهادت.
شاهینوار در جهان به پرواز درآیند،
نه چون گدایان سامره.
گُردآفریدهای میهنِ خود باشند،
نه زینبِ عربی.
سیاوشهای ایرانزمین باشند،
نه زینالعابدین بیمار.
پیشروان خویش باشند،
نه پیروان دستاربندان.
بر رَخشِ خویش بدرخشند
و سُممالِ دولدول بیگانگان نباشند.
و چنین است جمهوری ایرانی
که با پیکری رخشان، خِردی رخشانتر
با شکوه و نیرومند
از البرزکوه فرودمیآید
با گامهای استوارش!
Filed under: فرهنگ ایرانی، فرهنگ سیمرغی ایران، جمهوری ایرانی | Leave a comment »
«« تصویر جمشید در فرهنگ ایران »»
Posted on 11/25/2015 by رضا ایرانی
«فرهنگشهر» برنامه پنجم در رادیو مانی
«« تصویر جمشید در فرهنگ ایران »»
برای شنیدن برنامه، بر روی آن کلیک نمائید.
Filed under: فرهنگ ایرانی، فرهنگ سیمرغی ایران، تصویر انسان ایرانی، جمهوری ایرانی | Leave a comment »
«« انسان ایرانی جمشید است نه خلیفه الله »»
Posted on 11/10/2015 by رضا ایرانی
«فرهنگشهر» برنامه 4 در رادیو مانی
«« انسان ایرانی جمشید است نه خلیفه الله »»
برای شنیدن برنامه، بر روی آن کلیک نمائید.
Filed under: فرهنگ ایرانی، فرهنگ سیمرغی ایران، تصویر انسان ایرانی، جمهوری ایرانی | Leave a comment »
«« ما تخمه آتشیم، نه عبد و بنده الله »»
Posted on 10/22/2015 by رضا ایرانی
«فرهنگشهر» برنامه سوم در رادیو مانی
«« ما تخمه آتشیم، نه عبد و بنده الله »»
برای شنیدن برنامه، بر روی آن کلیک نمائید.
Filed under: فرهنگ ایرانی، فرهنگ سیمرغی ایران، جمهوری ایرانی | Leave a comment »
«جنبش بابی و علیمحمد باب»
Posted on 09/21/2015 by رضا ایرانی
«جنبش بابی و علیمحمد باب»
«جنبش بابی و علیمحمد باب»، نه تنها نخستین اصلاحگران ِدینی در ایران و خاورمیانه و در جوامع اسلامی بودند، بلکه گامی فراتر از آن نهاده و اسلام را «منسوخ»گشته، اعلام کردند. اهمیت این جنبش تاکنون هنوز در ژرفای آن، از سوی تاریخنگاران و تحصیلکردهگان («روشنفکران») ایرانی، درک نشده است. این است که از تاثیر آن بر جنبش مشروطه نیز چیزی دستگیرشان نشده است، و نمیدانند که بدون حرکت و مبارزه بابیان، جنبش مشروطه اساسا رُخ نمیداد. «روشنفکران» کذائی دینی ایران، خوب است اندکی برآمد «جنبش بابی و نقش علیمحمد باب» را مرور کنند، شاید اندکی از آن تجربه و مقایسه با خود و رفتارشان شرم نمایند! بیدلیل نیست که این آقای صادق جلال العظم(اینجا بخوانید) «علیمحمد باب» را نمیشناسد و بدنبال «لوتر اسلامی» میگردد.
ر.ایرانی
Filed under: فرهنگ ایرانی، فرهنگ سیمرغی ایران، جمهوری ایرانی | Leave a comment »
ارتـــای خــوشـــه (سیـــــــمرغ) 