چرا انسان صفاتی را در خدایان می‌ستاید که خود دوست دارد؟

«« این مهم نیست که خدائی وجود دارد یا ندارد، و آیا قابل اثبات کردن با عقل هست یا نیست، بلکه این مهم‌است که این خدایان را به چه می‌ستایند. انسان صفاتی را در خدایان می‌ستاید که خود دوست دارد و آرمان نهفته اوست و می‌خواهد بدان برسد یا آنرا بکند، ولی جسارت آنرا ندارد که آن صفات و آرمان‌ها را آشکار کند و در عمل، بدان حقانیت بدهد.
با مقدس‌ساختن این صفات و آرمانها در خدایش، راه را برای واقعیت دادن آن آرمان‌ها و صفات از خودش می‌گشاید.

ستودن قهر و انتقام و  قدرت و خشم و خدعه و حق به کشتار، و وحشت انگیختن، و حکمت (= شرّ را وسیله رسیدن به خیر کردن) در «الله»، برای آنست که موءمن به اسلام، خودش این امکانات را در زندگی روزانه داشته باشد، و بکار بندد. درست همین تصویر الله را که قرآن و  موءمنانش همیشه می‌ستایند، راه را برای همه تباه‌کاری‌های اخلاقی و سیاسی و اقتصادی و اجتماعی و حقوقی در اجتماع می‌گشاید. »»

از استاد منوچهر جمالی

Filed under: فرهنگ ایرانی |