« فکر زنده، زائیدنی‌ است»

هیچ فکری را با یاد‌گرفتن، نمی‌توان از آن خود کرد. « فکر»، هنگامی ازآن ماست که از ما بزاید.
هر فکر بیگانه موقعی ارزش دارد که من را بیانگیزاند و آبستن کند، تا فکر خود را بزایم.
یاد گرفتن افکار بیگانه، انسان را تباه و بیمار می‌کند. حافظه و فهم ما، زهدان ما نیستند.
 فکر، با سراسر وجود انسان کار دارد. حتی واژه ِ «یاد» در فارسی نیز، با روند زائیدن کار داشته است.

Filed under: فرهنگ ایرانی |