- « آیا بنابر قول دکتر عبدالکریم سروش، این بزرگترین جُرم جمهوری اسلامی آنست که کافر می‌پرورد؟ آیا پروردن کافر (= دگراندیش) جُرم و جنایتست؟ آیا اساسا دین اسلام، می‌تواند «بپرورد»، و افزوده بر آن، دگراندیش (کافر) را بپرورد؟
کار اسلام، هرگز پروردن ِِکافر یا دگراندیش نبوده است، و هیچگاه، شمشیر، «نمی پرورد»، بلکه در بُریدن و کشتن (خوف) و چاک کردن، می ترساند و وحشت می‌اندازد (ترور) و جان و جزیه و انفال می‌گیرد، و ملت هار انفله می‌کند.
- غایت جنبش ملت ایران، در تنگنای غایت خواست‌های موسوی و کروبی نمی‌گنجد. مسئله ما، رسیدن به غایت است، نه نفی بخشی از آنچه حکومت می‌کند. غایت ملت ایران، تنها نفی این یا آن مستبدِ اسلامی، و نفی اصل استبداد در خود شریعت اسلام نیست، بلکه بنیاد‌گذاری ِحکومتی برپایه مرجعیت نهائی ِخردِ شاد و ارزش آفرین ِخود انسان‌ها و همپرسی (دیالوگ) آنهاست. »
«از استاد منوچهر جمالی»
Filed under: فرهنگ ایرانی |
ارتـــای خــوشـــه (سیـــــــمرغ) 
شاید اگر نوشته‌های سروش از روی باور می‌بود می‌توانستم برای افکار او ارزشی قائل باشم، ولی متاسفانه سروش و دیگرانی که از قماش او هستند، همیشه بر اساس منافع شان ایدئولوژی تولید می‌کنند. سروش نه امروز نه آن روزهای اول جمهوری اسلامی، هیچگاه به آن چرندیاتی که بهم می‌بافد باور نداشته، تنها به این دلیل این تئوری‌های صد من یک شاهی را صادر می‌کند چونکه باد از آن طرف می‌وزد.
آقای سروش این روزها چنان در تئوری‌های گذشته‌اش گرفتار شده که به سادگی نمی‌تواند از آن باتلاق که خود ساخته بیرون آید او چنان در چرندیات گذشته‌اش فرو رفته که دیگر راه فراری ندارد.