ارتـــای خــوشـــه (سیـــــــمرغ)

برگرفته از سایت اخبار روز

نویسنده: بهمن- س

» عنوان : چرا از پاسخ دادن سر باز می زنید؟
چند پرسش از شما آقای سیدی مطرح کردم و خوشحال می شدم که اگر آنها را پاسخ می دادید.
۱- چه کسی گفته است که مقاله ی شما علمی است و چه معیاری برای علمی بودن مقاله تان در دست دارید؟
۲- چه کسی گفته است که نظام فدرالی در آمریکا برای نمونه بد است؟
۳- چه کسی گفته است که هر نظامی که در غرب در جریان است می توان برای ایران کپی کرد و به دست آنها داد؟
۴- چه کسی گفته است که دید چپ ایرانی؛ دید علمی است؟
۵- چرا مردم ایران را با هم متحد و دوست و اعضای یک خانواده نکنیم و چرا باید اعضای این خانواده را ؛ با دیدگاههای شکافنده ؛ از هم تکه تکه کنیم؟
بنده قصد نصیحت کردن کسی را ندارم؛ اما انقلاب اسلامی ایران نخستین گوشمالی را به جریانهای چپ و شاهی و ملی و اسلامی ارمغان داد. سکته مغزی در این جریانات پس از فروپاشی شوروی سابق انجام گرفت. جنبش سبز ؛ یک سکته قلبی به پیکره این جریانات سیاسی وارد کرد. حال این جریانات ورشکسته ی سیاسی که عمری از جنبش های فکری غرب و شرق و اسلامی پیروی می کردند؛ می خواهند برای آینده ی ایران نسخه های تازه بپیچند و نام این نسخه ها را مدلهای علمی و هنری گداشته اند!!!! من به جز آه و افسوس چه می توانم بگویم؟ هیچ. اما گره ایران و گره کشورهای خاورمیانه با این طرح ها ؛ گشوده نمی شود. مشکل جای دیگر است. درد این است که ما بینش سیاسی از خود نداریم. برای همین فرهنگ سیاسی نداریم. برای همین بی فرهنگ هستیم. اما تا دلتان بخواهد طرح کشورهای دیگر را در دست داریم که می خواهیم وارد ایران کنیم …. به به ! آفرین! این هم از عقل سیاسی ما. باور کنید شرم آور است. من مشکل با هیچ شخص خاصی ندارم. همه ی اشخاص برای من یکی هستند. اما مشکل من این داده های غلط است که مغرها را آلوده کرده است. ایران باید بر پایه یک بینش فرهنگی ایرانی رشد کند همان شعاری که گوشهای ما گویی نشنیده است : جمهوری ایرانی. ایرانی خسته از جهان وطنی اسلامی و غیر اسلامی است: نه غزه ؛ نه لبنان ؛ جانم فدای ایران. نمی دانم این شعار جوانان را شما هم شنیده اید؟؟ شعارهای میلیونی بود نه شعار چهار پنج نفره. اگر گروههای سیاسی نمی توانند دست کم اندکی ساکت باشند و هیچ نگویند؛ لا اقل فکر آشتی ملی و به هم پیوند دادن مردم باشیم. پراکنده کردن هنر نیست. با سپاس و مهر
٣۱۲۶۱ – تاریخ انتشار : ۱۴ مهر ۱٣٨۹ «

Filed under: فرهنگ ایرانی |